Yaşamak için bir nedeni olan neredeyse her şeye katlanabilir.

– Friedrich Nietzsche

Sabah uyanıyorsun ama hayatında gerçekte hiçbir şey değişmemiş zamanında kurduğun hayaller hala uzakta bir yerde duruyor. Kendine koyduğun hedeflerin yerini başka hedefler almış ve senin hedeflerin daha önemsizmiş gibi geriye itilmiş. Kafanda kurguladığın o hayat sanki sonsuza kadar hayal olarak kalacakmış gibi görünüyor. Kendini çıkmazda hissediyorsun ve sadece günü kurtarmak için gerekli rutinleri yapıyorsun. Bir şeylerin değişmesini bekliyorsun ama hiçbir şey değişmiyor.

Şimdi neden böyle olduğuna dair bir öz analiz yapmaya çalışalım.

Ben bu duruma eylemsizlik diyorum. Bu sinsi durum kişinin gerekli değişiklikleri yapmasına engel oluyor. Başlarda sorun gibi hissedilemeyebiliyor, sabırlı olma, temkinli davranma gibi koruyucu önlemlerin arkasına gizlenebiliyor. Ama aslında bu durum kişiyi yavaş yavaş zehirliyor. Beklemenin aslında sanki en iyisi olduğuna inandırıyor. Kişiyi ertelemeye ve “en doğru anı” beklemeye ikna ediyor. Aslında en doğru an diye bir şey yok.

Bir adım atsan her şeyin değişeceğini bildiğin halde o adımı atmayıp beklemeyi tercih etmek eylemsizliğin gizli etkisidir. Peki nasıl oluyor da böyle bir şeyi kabul edebiliyoruz. Değişimin şart olduğunu bildiğimiz halde hangi güç bizim bu aksiyonu almamızı engelliyor. Bildiğin yerde kalmak bilinmeyene gitmekten iyidir diye düşünerek aksiyon alamıyoruz. Risklerden kaçalım derken fırsatlardan uzak duruyoruz. Oysaki bilinmezliğe ve korkuya rağmen adım atabilenler gerçek başarıyı elde etmiştir. Çünkü beynimiz bize güvende olduğumuza dair bir oyun oynuyor, bu alanda kaldığımız sürece her şeyin düzgün ilerleyeceğini bu alanı terkedersek felaketlerle karşılaşacağımızı hissettiriyor. Aslında beynimiz bize düşman değil o da hayatta kalmanın getirdiği evrimsel sürece uygun hareket ediyor aslında.

Günün sonunda cesaretle o bir sonraki adımı atabilmemiz dileğiyle…